Hoe lang het gaat duren dat weet niemand, maar dat het nu al weer 8 weken is dat weet in ieder geval wel de ondernemers die dicht moesten. Maar het blijft niet alleen bij de ondernemers, ook hun personeel maakt zich zorgen, de leveranciers. Het is een ketting en er blijft niets van over. 1 kraal uit de ketting weg en alles is weg. Kan de economie dit wel overleven? Want als de ondernemers het niet redden(waar hele grote kans voor is)dan komen al deze mensen zonder werk en huis en raad te zitten. Is dit echt wat we nodig hebben om dit virus de kop in te drukken? Zelf weet ik wel dat ik(en met mij de hele branche) geen tot nauwelijks financiële ondersteuning krijgen. Zowel niet zakelijk als privé. De buffer die opgebouwd was is aan het eind en dan is de rekensom niet moeilijk te maken. Ik weet het, iedereen schrijft erover, gilt erover, maar het is echt heel erg en zorgelijk. Je kan je hiervoor niet indekken en de gevolgen zijn niet te overzien. Wat ik zie is dat mijn levenswerk langzaam wegglipt en ik zelf diep in de schulden achter blijft zonder dat ik hier zelf schuldig aan ben. Regelingen of uitstel van betalingen zijn ook niet meer mogelijk, maar hoe moet je dan de salarissen nog betalen en zelf eten op de plank krijgen?
Ik probeer iedere dag positief te zijn, er niet te veel over nadenken (want je kan er toch zelf niets aan veranderen)dankbaar te zijn voor de kleine dingen van die dag en per dag te leven. Alleen soms lees je weer wat dat je raakt en overvalt je het gevoel van onmacht en verdriet.
Toch ben ik er van overtuigd dat de ketting weer gemaakt kan worden, misschien niet met dezelfde kralen maar wellicht nog veel mooiere.